lunes, 6 de julio de 2009

Poema inacabado




Hay días en que soy escarabajo
y días
en que soy el alfiler
que-lo-atraviesa.

A veces me siento volar como un águila
y otras

        muevo              un
me                como         colibrí.

Si hoy te hablo como Caperucita...
mañana seré lobo feroz y 
entraré en la sala de juegos y
en las máquinas echaré monedas
que valen segundos o días enteros.

Te presto un ala.
Vuela bien, vuela alto,
solo que a veces no te das cuenta
y te olvidas de la suela de tus zapatos.

Así vivo como agua al sol, 
así duermo como sauce en la niebla.

Así cuando soy espada deslumbra mi hoja
y cuando soy herida

escribo.

5 comentarios:

MâKtü[b] dijo...

No paramos de ser como no somos y no somos lo que somos...

Es cierto cuadno decimos que no nos conocemos ni a nosotros mismos. Pero tambien es cierto cuando otras personas nos dicen que nos conocen mejor que nosotros nos conocemos, pues con cada persona actuamos de forma distinta, kizas su conseguimos sumar la perspectiva de todos logremos formarnos...

yo por ahora prefiero no saber como seré mañana ;)

Canan dijo...

me encantó, somos dos siempre en uno, complemento de nosotros mismos, qué más? sólo somos.

Un abrazo y si está inacabado, quiero que se quedé así, se vuelva interminable!

Anónimo dijo...

Lo mejor del poema.... es que.... escribas....

Lo peor del poema..... es que.... está inacabado.....

Anónimo dijo...

a ver si acabs algo, ou si escribes unha historia no que o final son felices e comen perdices...
Gordi

Anónimo dijo...

Y así somos todos...

Un poco de aquí y un poco de allá que determina aquello de lo que estamos compuestos.

Además, sino sería todo sumamente previsible y previsiblemente aburrido.

Un fuerte abrazo desde el Otro Lado

P.D. La redundancia ha sido buscada.
P.D.D. Imagino que lo suponías.