miércoles, 15 de julio de 2009

Un túnel




Los besos que te robé
no eran míos.

No lo eran, ni lo serán mañana.

La puerta por la que te asomas
conduce a la hipnosis de un túnel
de muelles afónicos y cantos de sirena
que te deja sin aire,
sin derechos,
sin voz.

Un túnel húmedo y con la luz apagada
en el que habitamos muchas almas inquietas,
imprudentes, curiosas y
egoístas.

Almas vitales y tristes,
hambrientas y temerarias.

Uno con emociones de montaña rusa
pero sin finales felices
en el que sólo encuentras la salida
cuando te atreves a responderte porqué

buscaste la entrada.

Un túnel de secretos impulsos
en el que a veces me entretengo
con juguetes de mil colores sin garantía,

y cuando se me rompen

ya no sé
                ya no puedo
                                         ya no quiero
 

volver a darles cuerda.


7 comentarios:

Canan dijo...

Y aún así le damos cuerda, dentro del túnel y asomados por la ventana, porque nunca perdemos la esperanza de tener un final feliz, sólo para nosotros, sólo por nosotros.

Un abrazo con derecho, con aire y con voz.

Lunática dijo...

Los besos no se roban, se dan. Son besos de dos y se guardan para poder caminar (puede que egoístamente), por el túnel que construyen; túnel de secretos o de esperanzas y de miedos o de alegrías.
Al fin y al cabo, eso es sentirse vivo. Da cuerda, no importa lo que encuentres, asómate, vive, atrévete.
Bss.

Anónimo dijo...

Suscribo ao 100%, Lunática.
Caperucita.

Chousa da Alcandra dijo...

Os xoguetes multicromáticos son moi atraíntes á vista (incluso cos ollos pechados). Por iso nos túneles húmedos e oscuros é posible sentir a presenza das cores...
(Non mintas, sempre lles damos corda...)

Bicos dende a Chousa

MâKtü[b] dijo...

que mal rollo de tunel...

A Conxurada dijo...

Coma sempre gostei moito do texto.

un saúdo.

Carmen dijo...

Felicidades por tu blog, he pasado un rato delicioso en tu compañía. Gracias por ello.
Saludos cordiales.