domingo, 31 de enero de 2010


Foto: Crepitar. Salamanca, 2009.
...

Era bello, dolorosamente bello. Enloquecedoramente tentador, sensible. Y estaba roto. Y esto lo convertía en una explosión de ternura y perversión irresistible. Por eso me enamoré. Así, a mi extraña y voluble forma. Así, como se ama cuando se ama unas semanas. Como se ama cuando se concentran la pasión y la curiosidad en una cama.

Ya no siento fiebres ni se me afilan los colmillos si pienso en él. Me gustaría no liberarme tan fácilmente de mis pasiones, esta es la verdad. Porque una acaba por plantearse si es que alguna fue cierta.

Pero creo que a él sí lo recordaré. Recordaré el frío pavor que me despertó su historia, recordaré su fuerza y sus inseguridades. Recordaré que conocí un ángel hermoso y astuto que en sus desbordante talento para vivir... va arañando los cuerpos y la fragilidad.

Le recordaré porque me conmovió. Porque me hice daño al imaginarme a su lado. Porque las cosas y las personas hermosas y marcadas por la fatalidad(rotas, esquilmadas, devastadas) ejercen una atracción hipnótica sobre nosotros. Nos hacen pensar que es fácil obtenerlas y nos recreamos secretamente en la visión de la perversión de la perfección.

Empachada, aunque no se me mueva un cabello, pienso que su breve visita en mi vida me hizo mejor persona, y peor mujer.

6 comentarios:

Rubén Prieto dijo...

:)
encántame...

iriana dijo...

Pequena, cuanto más te leo más me intrigas, cuanto más te conozco más quiero comprenderte.

Eres una de esas mujeres que desprenden fuerza y ternura a partes iguales, transmites valentía y una sensibilidad increíble, qué difícil, y que bello... Que bueno tenerte cerca :)

Chousa da Alcandra dijo...

É certo; hai leccións vitais que tenden a diverxer a nosa configuración como persoas e o propio xénero. Ambas cuestións non sempre son paralelas, e so en contadas ocasións se interseccionan...

Contáchelo tan ben, que o quixen ler dúas veces. E lograches que me gustase máis á segunda; o cal ten mérito (que me coñezo).

celso dijo...

escribes muy bien compañera, un saludito pasate por mi blog cuidate

Anónimo dijo...

Entró como un tornado, dentro se hizo fuera, desorden, caos. Deconstrucción. El vacio, la nada:
"Enso"

Bicos Tamara.

Unknown dijo...

Y son ese tipo de personas a las que se les suele llamar el amor de tu vida, porque te transforman, hacen que tu mundo de vueltas y luego sin mas.. se marchan.

***

Cada vez que te leo me inspiras. Estoy pasándome una que otra vez por aquí, espero nuevos escritos.