lunes, 16 de junio de 2008

Elas.




Que soa co mar rumoreando, que soa e que chea cando te bica os pés. E as ondas...escóitalas...se estás atenta escóitalas como se desfán de pracer cando abrazan unha rocha.

E lles ves as mans, e tamén ves que non rompen, acaríñanse e reinvéntanse cando se estremecen.

Elas trouxéronme un vento bautismal e espidas arroláronme, e dixéronme eternas que non existía nada que non puidesen calmar.

Se camiñas cos ollos pechados e o ánimo esperto, sentes. Entendes.

Eu pedinlles un desexo. Pedinlles...pero confesáronme que non saben de artificios, nin de maxia nin de asuntos menores. Elas están. Só están e bailan, contoneándose lamen o horizonte.

Só están e nós só miramos. Sedúcenche co seu tacto salgado e entón nada doe, nada queima.

Se desenfocas o suficiente chéganche as súas voces e os seus silencios, e entón...parecerache que xa ninguén
nunca
saberá escoitarche igual.

1 comentario:

Alonso81 dijo...

Muy bonito el primer párrafo...