martes, 27 de enero de 2009



Nos hemos dicho adiós tantas veces que cada vez que nos encontramos se levanta el ciclón de una noche inaugural. 

Nos hemos prometido olvidarnos tantas otras que al final de tanto pensar en olvidarnos sólo nos pensamos sin poder olvidar.

Tantos adioses prematuros sólo nos sirven para perdernos en continuos besos de despedida. 

Nos concedemos infinitas "últimas noches" inflamados de pasión demente y seguros de tener voluntad...
 
...  nos aseguramos con rabia carnal ser amados por otros...

... amar a otros...

...tantas veces nos engañamos, nos mentimos, nos odiamos...

... nos maldecimos...

...tanto daño nos hacemos...

y tanto, tanto placer nos damos...

.... que ahora que hay vidas de distancia entre nosotros y nuestro último abrazo aún sentimos como un viento abrasador, destructor e incontenible la  primera caricia que nos encendió. 
...

14 comentarios:

Myself dijo...

evocador...

muà!!

Chousa da Alcandra dijo...

O máis reconfortante das despedidas son os reencontros (que teñen o pracer de ser "noite inaugural" coa ventaxa das "experiencias previas").
E tanto física como quimicamente as accións e reaccións poden acadar dimensións de pura explosión interior.

Gustoume moito a mistura, que se resume moi ben en "tanto daño nos hacemos...y tanto, tanto placer nos damos".

Chapeau

Luis González Varela (Luis Celeiro) dijo...

Miedo... Me das miedo. Tus palabras me dan miedo.

No es posible que nos encontremos en la misma situación. Hoy me puse a escribir en un librito que siempre llevo conmigo, quise desconetar del examen de la tarde, pero no pude hacerlo, no pude escribir nada con sentido. Lo que tus has escrito es lo que siento, lo que vivo y lo que no pude escribir.

Gracias

Silmarwen dijo...

Autobiográfico o no... esto es universal

Anónimo dijo...

Porque hay amores malditos, nosotros los hacemos lo que son, y resulta imposible negar esos impulsos que nos obligan una y otra vez a repetir esos actos que nos prometemos, con total sinceridad, no volver a cometer.

Un fuerte abrazo desde el Otro Lado

AdIvInA aDiViNaNzA... dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
AdIvInA aDiViNaNzA... dijo...

Suelo dejar huellas con firmas ``cómicas´´ por así decirlo, pero cierto es que esto, muy lejos de hacerme gracia, me deja con la boca abierta, y con una gran sonrisa de orgullo... =D


**

A Conxurada dijo...

Pois ou vos arrexuntades de vez ou esquecédevos de vez...que tanta ida e volta non é boa.
O texto, precioso.

Mara dijo...

Descubriendo un talentazo en ti que no conocía. Y tengo que dejar un comentario, por supuesto, porque me has puesto los pelillos de punta al leer esto. Hasta mañana!

MâKtü[b] dijo...

Tienes razón...y es que lo intentamos tantas veces, que en realidad no sirve para nada.

Preferimos dejarnos llevar por el momento que hacerle caso a nuestra mente cuando nos grita que paremos. Aunque sepamos que luego vendrá con su repipi voz diciendonos: "te lo adverti"

Nos vemos estrujando fantasias ;)

Anónimo dijo...

"Supo,por ejemplo. que la carne borra las heridas, lava toda huella del pasado, pero nada puede contra la remembranza del placer y la memoria de los cuerpos a los que se uniera antaño.
Aprendió que hay una nostalgia intacta de todo cuerpo gozado, de todas las horas de gran desorden de la carne en donde nace una verdad de sustancia especial y sobre la que el tiempo no tiene ascendiente alguno".
-Álvaro Mutis-

Como decía Brel, no elvidamos nada, nos acostumbramos, es todo.

Nelson dijo...

A paixão é assim arrebatadora e apaixonante!

Anónimo dijo...

He vuelto a leerte a escondidas...
y has vuelto a conseguirlo.

Canan dijo...

ahora creo que nos gusta tanto el sufrimiento y esta vida que nos esforzamos por volver con otro nombre, con otro cuerpo, en otro estado...hacia ese amor que nunca dejamos que se fuera libre y liberarnos por fin solos...

Abrazo