viernes, 2 de mayo de 2008





Porque tu piel se me presentó despierta
temblé.

Porque tu boca me buscaba impaciente
vibré.

También por los susurros abiertos,
también los ojos entornados,
y las manos curiosas,
y mi espalda pequeña
y el sudor ya en el alma,
y la luz apagada,
la habitación encendida.

Y tus ojos brujos.

Y yo con el cuerpo majara
porque no sabía qué hacer con tanto placer.

Y temblé.

7 comentarios:

Anónimo dijo...

"espalda pequeña", pel que se presenta... estas convinacións de palabras teñen, para min, unha grande capacidade de suxestión. E resulta fermoso.

Parabéns.

Arianrod

Gretel dijo...

Graciñas Arianrod, e un saúdo!

Anónimo dijo...

Hola.
No estoy muy seguro, pero por si os interesa, podeis confirmarlo.
Paseando por la calle vi que hay una conferencia [o algo asi] de Eduardo Galeano en Santiago en mayo [mañana]
Espero que os interese.
http://www.clubinternacionaldeprensa.org/?q=node/1525
para el link
un saludo

Paulo

Anónimo dijo...

Cando entras en Catalunya e ves todos os anuncios, paneis ou letreiros rotulados en catalán tes a certeza de estar noutro país. A certeza práctica, quero decer. E non periga alí o castelán.

No programa Parlamento deste domingo n' A Galega trataron o tema dunha lei que obrigará a rotular como mínimo en galego os anuncios, paneis ou letreiros. En esencia, a mesma lei que obra en Catalunya. A seguir, no mesmo programa, saíu un tipo dicindo que non. Que moi mal. Que deberían ser os empresarios os que tivesen a liberdade de escoller para rotular os seus letreiros o idioma que lles resultase máis comercial. Comercial (que manía lle teño ao significado desta palabriña; xa sabemos que o significante non esquilma recursos), é aí a cuestión.

Nunha entrevista recente no Galicia Hoxe, Manuel Vidal Villaverde titulaba:

Marcos Valcárcel: "O galego debe ser un valor de mercado no mundo globalizado"

Coa palabriña comercial casan moito ben estoutras quen fan o cerno do título: valor, mercado, mundo globalizado.

O mundo empresarial galego, sempre tan comprometido con todo aquilo que contribúa a aumentar a capacidade dos seus petos e históricos depredadores de recursos e forza de traballo nesta terra, fundamentais estes últimos para lograr aquela ceba, din que o noso idioma non lles é rendíbel, comecial. E terán razón.

Lede Xosé Manuel Pereiro, arrepía.
http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Juzgados/hospitales/empresas/discriminan/gallegohablantes/elpepiautgal/20080505elpgal_2/Tes

Arianrod

Anónimo dijo...

Hola.
Me parece absurdo,y un logro de la realidad del sistema actual, que debatamos por carteles en gallego o castellano.
La realidad es otra muy diferente y los problemas no entienden de idiomas.
Si las instituciones son una basura lo son para todas las decisiones, no solo para las que no nos gustan.

Paulo

Anónimo dijo...

Os grandes problemas da humanidade non son os únicos. Normalmente, os pequenos problemas alicerzan aqueles. Claro, a fame e as guerras no mundo son máis importantes que a supervivencia do meu idioma e a miña cultura, pero a Xunta de Galicia ten poderes (poderiños, máis ben) e a encomenda do pobo galego para lograr isto último, por simple, superfluo ou trivial que a algúns lle pareza. Para a solución daquelas grandes encomendas tamén pode traballar, pero precísase independencia; ou podemos tramitar unha Lei Orgánica no noso Parlamento que, por exemplo, obrigue a reducir a emisión de CO2, ou apoie a causa saharahui, ou regule o prezo do leite, ou lle pare os pés ás canteiras que destrúen o Courel?

O logro do sistema neoliberal actual é facernos crer que a ausencia do meu idioma na cartelaría pública non é un problema e que a ausencia do castelán si o é (véxase Galicia Bilíngüe).

Hoxe ás 20:00 h na livraria Torga de Ourense presenta o seu novo libro Xosé Luis Santos Cabanas, alí nos veremos, se queredes.

Un saúdo e falamos cando queirades.

Arianrod

Anónimo dijo...

Hola:
Son loitas paralelas, entendoo. Pero hai xente sen fogar na tua cidade e que pasa fame, e que non se sente representada pola política actual, e mil cousas mais [e non pretendo ser demagóxico]...non fai falla ir lonxe.
É cuestión de prioridades está claro, pero creo cos "movementos" [ainda que complementarios] deben tender a un fin común. Falarmos dos fins e dos medios para logralo é o importante. Serei moi inxenuo pero creo que podemos facer moito.

Lamento non poder asistir á Torga pero estou un pouco lonxe.

Paulo