lunes, 12 de mayo de 2008





No te acabas pequeña.

No terminas.

No llores que estoy aquí para curarte,
para escucharte,
para quererte,
tan especial,
tan azucarada,
tan visceral y metepatas.

Quieres querer,
te entregas y te aburres.
Pero yo estoy aquí, contigo, conmigo también.
Para cuando despiertes,
para cuando no quieras despertar,
para cuando lo necesites
y para cuando no te dejas cuidar.

No te acabas niña
que acabas de empezar,
y brillas tanto y tan fuerte,
con tanta intensidad
que te digo:
- no llores pequeña
y no me encuentro una palabra
que diga de tí ni un poco
de lo que irradias,
de lo que das.

No terminas preciosa,
ni terminan tus ojos alados
ni tu brutal vitalidad,
no termina el calor de tus manos
ni tienen fin, tampoco, estos versos asombrados
que te esperan para cuando vuelvas a despertar.

11 comentarios:

Anónimo dijo...

Non miña nena,
non acabamos os que acabamos de comezar,
acabamos de deteitarnos,
de sair do berce,
acabamos de comezar a fabricar lembranzas.
e quedan moitas lembranzas que fabricar,
moitos bicos e caricias que recibir, por que dar, xa as damos,
por que ainda nos queda vivir o que outros xa non poden,
o que outros xa viviron,
por que postergamos as decisions voluntariamente para que, coa madurez chegada hai tempo, disfrutemos o que só alguns disfrutan.
por que as ataduras tardias fannos libres para amar mais tempo, mais veces...

Anónimo dijo...

cuando vas a tener un ratito para mi?
ya ni me acuerdo de tu cara...

. dijo...

mi pintor favorito :)

Anónimo dijo...

un novo e interesante blogue dende a esquerda:

http://amoscaesquerdosa.blogspot.com

Anónimo dijo...

O domingo reivindicaremos o dereito a vivirmos en galego. Con contundencia, paz e alegría.

Arianrod

Anónimo dijo...

Hola.

Muchas veces me gustaría saber más para poder apreciar la belleza de lo que leo.

por cierto que piensas de lo que escribe por aqui?
un saludo

paulo

Gretel dijo...

Cóntoche, Paulo, que estou encantada con que este escondite se teña convertido, tamén, nun escondite para o debate.

Anónimo dijo...

Ojalá fuera autobiográfico, la historia es muy bonita. Tiene miga este microrelato, una cerveza y te lo cuento...

Anónimo dijo...

En primeiro lugar parabéns pola película, a verdade é que nunca che vira actuar e cando menos fiquei gratamente sorprendida.
En segundo lugar parabéns pola túa escrita, ese uso da língua escrita denota unha preocupación polo galego que moi pouca xente adoita ter a día de hoxe.
En terceiro lugar parabéns por este blog, gústame!
E para rematar e en cuarto lugar "me parece fatal" que non aparezan estas 4 palabras no teu novo blog: socialdemócrata, "republicana, jacobina, feminista y materialista" (algún día nos veremos, convidareite a tomar algo [dirasme que non 5 veces máis ao final por cansancio accederás] e che explicarei a importancia de esas 4 palabras).
Cando menos un agarimoso saúdo

Anónimo dijo...

Desculpa, son cinco palabras: "socialdemócrata, republicana, jacobina, feminista y materialista".
As veces ser de letras non trae problemas...

Unknown dijo...

Compañeira deséxoche moita sorte coa película e ánimos nestes días nos que estás de promoción. O éxito está asegurado! Un saúdo republicano e socialista.