miércoles, 26 de marzo de 2008

Pradolongo


Porque queremos e cremos nun cine galego,
porque non escollemos a raíña do baile pero sí imos as festas de aldea no verán e diso nos fala este filme...da verdade, das nosas historias, da nosa forma de vivir, da nosa forma de relacionarnos, das nosas cancións, das nosas lareiras....

...porque Pradolongo é un espello...e si queremos que este espello reflexe a nosa imaxe no mundo enteiro...somos os primeiros en ter que apoiar esta longametraxe.



6 comentarios:

Anónimo dijo...

Teño ganas de ir ver o filme...Parece que agora si se quere mirar para o producto noso despois de anos nos que case non se falaba de nada feito eiqui...

Noraboa polo filme,a todos.

Anónimo dijo...

Ola. Navegando ao soaugo pola rede,turrando do fío de Pradolongo, cheguei a este blog. Non se é Tamara Canosa quen o escribe, pero de ser, gustaríame facerche chegar a miña máis sindera admiración. Veño seguindo as túas interpretacións na TVG dende hai tempo e sempre me encantaron as túas interpretacións. En Pradolongo estás, realmente, fantástica: os ollos, a boca, a voz -tan clariña-...
Situámonos na proximidade ideolóxica, non ante un espello -madia leva-, e admírote máis, se se pode, polo teu compromiso político, que, insisto, non é o meu.
Sen máis, unha aperta.
P.S. A túa voz soa fermosa en galego; con certeza, os teus poemas tamén o farían. Algún en galego?

Gretel dijo...

Querido anónimo...anónimo non é o espíritu deste blog pero como o seu nome indica sí é un escondite...e os escondites, escondites son.

Gustaríame poder turrar tamén a min dalgún fío que me cure un pouco esta curiosidade.

Poemas en galego...hainos..pero se cadra tal vez sexan os únicos autobiográficos...e se cadra convertirían o escondite nun escaparate...

Martiño dijo...

Onte fun a ver a película o Cinebox de Ourense, por desgraza o único cine que queda na cidade, trala desaparición dos históricos e dos cinemas máis modestos. Aínda así albisco esperanza de que poidan manterse moito tempo grazas a películas coma esta.

Tralo paso polo cine, tres reaccións ben diferentes. A admiración da miña mae, a indignación decepcionada do meu pae, e a aceptación pola miña parte.

Grazas por todo, grazas por ser a xeración que continua o que moitas actrices e actores comezaron, pero que ten que seguir adiante.

Xosé Antón Laxe Martiñán dijo...

Paradoxalmente o anonimato vela ou deita luz sobre calquera imaxe que un se poida crear. Supoño que depende dos escasos datos que se poidan ter: voz, ideas, traballos públicos...Neste caso tu es a coñecida e nós xogamos -isto é xogar?- con vantaxe. Son o anónimo que che pedía poemas en galego e, por aproximarme a ti -tamén nese feminismo que comparto-, chamareime Arianrod.

A literatura sempre é autobiográfica, Galeguiña. Sucintamente, por favor; porque escribes?
Aperta

Arianrod

Anónimo dijo...

Apoiado está dende logo.
Recordo a esa rapaza pequerrecha que dende o instituto sorprendía a todos cantos a vían naquel pequeno escenario que ela enchía coas obras que interpretaba, esa rapaza humilde á que xamáis a cambiaron as películas, nin a series, nin nada o que se puso de fronte.
Moitas gracias rapaza por tódolos momentos que me fas recordar daquela época tan boa da miña vida e por esos paseos en zapatillas ata a Praza de Ourense.
Moitas gracias rapaza.